Humor en lachen zijn de gouden tip van dit vrolijke ‘diamanten’ echtpaar

“In die tijd had je nog het echte straatcarnaval. Het was niet zo commercieel als nu. Je liep in een sliert jongeren liep door de straten en je ging van het ene café naar het andere. Ans en ik ontmoetten elkaar in de binnenstad”, vult Henk aan. Het was liefde op het eerste gezicht.

Toen ze trouwden was het zo net na de oorlog moeilijk om aan een huis te komen. “We hadden onze zinnen gezet op een woning in de Anjerstraat, lekker dicht bij de kruidenierszaak van mijn ouders in de Rozenstraat,” zegt Ans. “Maar omdat huizen schaars waren moest je samen gemiddeld 50 jaar zijn om in aanmerking te komen. Wij waren te jong en onze situatie is drie keer in de raadsvergadering besproken voordat we toch groen licht kregen. We waren al in Haaksbergen gaan kijken naar een caravan die we anders in de tuin van mijn ouders hadden gezet.”

Henk bracht heel zijn werkzame leven door bij Brouwer Machinefabrieken. Later zelfs als bedrijfsleider. “Voor de textielindustrie moest ik af en toe naar beurzen in Hannover, Milan en zelfs in Greenville in Amerika om machines aan de man te brengen. Na mijn pensioen in 2004 werd ik weer opgeroepen om af en toe bij te springen. Ik heb daar altijd met veel plezier gewerkt. Ook Ans zat niet stil. Ze begon op haar veertiende bij Kruidenierszaak Mourik, daarna bij haar ouders en nog later bij de eerste Oldenzaalse vestiging van de Albert Heijn. Ook deed ze vrijwilligerswerk bij Tafeltje Dekje, de thuiszorg en zat ze in de cliëntenraad van Mariahof en Scholtenhof.

Ze kregen vier kinderen; drie jongens en een meisje. En 11 kleinkinderen, waarvan er helaas één is overleden. “Iedereen kan goed met elkaar. Dat is met geen geld te betalen,” zegt Ans. De kinderen hielden van wielrennen en zo werden ook Ans en Henk met dit virus besmet. Ans begon met nog een vrouw met dameswielrennen (op de toerafdeling). “Binnen twee maanden waren we met z’n tienen. De club bestaat nog steeds en is nu nog groter,” lacht ze. Henk zette zijn zinnen op een wielerbaan in Oldenzaal, omdat hij de trainingen op het Beuningerveld en later op De Zandbergen bij Losser niet optimaal vond. “Tijdens de eerste gesprekken met wethouder Spijker zei hij dat ik dat nooit voor elkaar zou krijgen.” Na veel lobbyen kwam het toch goed. “Ik ben vijftien jaar voorzitter van de wielerbaan geweest én kartrekker,” zegt hij trots.

Zijn grote passie voor beeldhouwen moest Henk helaas opzeggen doordat zijn zicht slechter werd. Ans stopte met tennis. Nu is Henk een fervent kok van vaak uitgebreide maaltijden waar ze samen van genieten. Ans is gek op bridge en ze wandelen veel op het Hulsbeek of in het Arboretum. “We hebben kinderen die werkzaam zijn in de medische wereld en die zweren bij bewegen. Ze zeggen: Je moet blijven lopen hoor pap, zelfs als je poten pijn doen,” sluit Henk lachend af.

Fotografie: Geert Cox