“Ik heb de man ontmoet waar ik denk ik mee ga trouwen”

Echtpaar Groeneveld-Malone 60 jaar getrouwd

Dorothy groeide op in Harrow, Engeland. Ze had één zusje, waarmee ze tijdens de oorlog samen met haar moeder naar Schotland vluchtte. Daar woonde haar moeders moeder. Haar vader trok als civiel ingenieur voor zijn werk door Engeland en na de oorlog kwam iedereen hier weer bij elkaar. Dorothy ging werken als lerares Engels en muziek. Tot ze een advertentie las waarin een bedrijf in Zweden jonge mensen zocht die Engelse les konden geven aan werknemers binnen dat bedrijf. Dat leek haar wel wat en begin jaren ’60 vertrok ze. “Er was een internationalisering binnen Europa. Ik ging lesgeven op scholen en in de avond aan het management van firma’s. De expats maakten een feestje met elkaar. Ik had een goede huismoeder waarmee het direct klikte. Ik huurde een kamer bij haar en zij zorgde voor mij. Het was een mooie tijd”, vertelt Dorothy.

Bij Simon ging het ongeveer hetzelfde. Hij werd geboren in Amsterdam en groeide op in Haarlem, waar hij naar de lagere- en middelbare school ging. Daarna studeerde hij voor scheepvaartingenieur en trok 2,5 jaar de hele wereld over. “Het was net na de oorlog en iedereen wilde weg. Toen ik terugkwam in Nederland heb ik de HTS afgemaakt. Ik zag een advertentie waarin ze werknemers zochten bij een bedrijf in Zweden. Ik schreef me in en werd aangenomen. Zweden was rijk en had geen deelgenomen aan de oorlog. Begin jaren ’60 vertrok ik naar de Volvofabriek in Skövde, waar ik als machineconstructeur werd ingezet. Bij mijn aanmelding had ik verteld dat ik niet in dienst was geweest en dat was maar goed ook, want ik werd teruggeroepen om alsnog in dienst te gaan. Ik kreeg groot verlof en werd ingedeeld bij de infanterie. Ik heb een tijd in Duitsland gezeten en zwaaide uiteindelijk af als officier. Na twee jaar dienst kon ik weer terug naar Zweden en ging werken op een constructiekantoor. Dat was de tijd waarin Dorothy en ik elkaar ontmoetten.”

Ze werkten bij dezelfde firma, verloofden zich en huurden een flat. Ze trouwden op 1 januari 1965 in Engeland in het dorpje waar Dorothy opgroeide. Daarna gingen ze terug naar Zweden, waar ze tot 1969 bleven. Hier werd zoon Adrian geboren. Daarna vertrokken ze voor het werk van Simon naar Engeland. Het viel een beetje tegen, maar ze bleven toch twee jaar. Hun dochter Annika werd hier wel geboren en Dorothy gaf een beetje privé pianoles. Begin jaren ’70 kreeg Simon een baan bij een Amerikaans bedrijf in Hoogeveen, waar hij productiechef werd. Ze woonden een paar jaar in Drenthe, maar vertrokken toch weer naar Zweden waar hij technisch directeur werd in Göteborg. Uiteindelijk zwichtte hij toch voor een baan in Osnabrück als productiechef carrosseriebouw van o.a. Volkswagen cabrio’s. Dit bracht hen naar Oldenzaal, want hoewel Dorothy hem steeds trouw achterna reisde, had ze geen zin om in Duitsland te gaan wonen. Dat was niet handig qua scholing van de kinderen. Vanaf 1981 pendelde Simon iedere dag heen en weer en Dorothy gaf les in Oldenzaal. Ook in de muziek kon ze haar ei kwijt. Ze zong in koren, begeleidde zangers en gaf pianoles aan huis.

Ze huurden lang een huis aan de Saasvelderlaan. “Willem Goldschmidt woonde naast ons. We kwamen daar wonen toen hij net Stadsprins werd. Het was een herrie, maar hij legde ons uit wat het precies inhield en betrok ons erbij. We kregen zelfs een onderscheiding van hem in de vorm van een Hemaworst. Oldenzaal is een fijne stad. We worden nooit Tukkers, maar hebben wel dat gevoel”, lacht Simon.

Een gouden tip voor zo’n lang en liefdevol huwelijk hebben ze niet. “Je kan niet altijd alleen maar lief lief lief zijn”, zegt Simon. “Je kan het niet altijd met elkaar eens zijn”, vult Dorothy aan.